Her yıl Dünya Çiftçiler Günü olarak, Uluslararası Tarım Üreticileri Federasyonu’nun kuruluş tarihi olan 14 Mayıs kutlanıyor. Bu gün yalnız ülkemizde değil, aynı zamanda kuruluşa üye bütün ülkelerde kutlanıyor.
Peki bu yılki yüksek enflasyon ve çiftçilerimize yetersiz gelen devlet desteği ile ülkemizde bir kutlama havası yaratmak mümkün mü?
Türkiye, 20 sene kadar önce (Benim ilkokul okuduğum dönemlerde) hep “Tarımda kendi kendine yetebilen sınırlı ülkelerden” diye öğretilir; neredeyse siyah çay ve fındık ihracatında dünyanın olmazsa olmazı idi.
İhracat yapmak şöyle dursun, bireysel üretim de bir hayli fazlaydı. Şimdilerde birkaç hanenin yaşadığı, şehir merkezlerine yakın olan köylerden, tarımla uğraşan köylülerin, hayvanları şehirlere inerdi. Şehirler arası seyahatlere çıktığınızda, aracınızın önü çoğunlukla çiftlik hayvanları tarafından kesilir, uzun süre onların geçmesini beklerdiniz. Şehir, apartman yaşantılarında bile boş bulunan araziler, hatta peyzaj için ayrılmış apartman bahçeleri ev kadınları tarafından tarım alanı olarak değerlendirilirdi. Ev kadınları boş toprak parçalarını, nohut, bakla, ayçiçeği, soğan, fasulye, mısır, domates, biber vs. ekerek değerlendirirken, hemen her evin bahçesinde erik, elma, dut gibi meyve ağaçları da bulunurdu.
Karabük Bölgesi’nde, 90’lı yılların sonunda 2000’li yılların başında çocuk olup da bahçeye dalmayan, bahçe emekçisi tarafından kovalanmayan neredeyse yoktur.
Bir de GAP vardı. Yine genç-yetişkin ve üstü yaş gruplarının hatırlayacağı üzere, Güney Anadolu Projesi; nam-ı diğer GAP! Hali hazırda zaten kendi kendine yetebilen ülkemizi, bir adım ileri taşıyacak, Güney Anadolu’daki gelişmişlik seviyesini ülke ortalamasına yükseltirken, aynı zamanda da ülke ekonomisine büyük katkı sağlayacak, ülke yurttaşlarına büyük istihdam alanı açacaktı. Sahi ne oldu?
Dünya genelinde kendi kendine yetebilen sınırlı sayıda ülkelerden biriyken 20-25 yıl kadar kısacık bir süreçte ne değişti de ülkemiz, tanzim satış çadırlarını, uzun yağ/et kuyruklarını gördü ve yaşadı?
“Köylü, Milletin Efendisidir.” Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK
Kuşkusuz bu süreçlerin en büyük etkenlerinden birisi köylülerin rencide edilerek, şehir hayatına özendirilmeleri ve bunun sonucunda plansız şehirleşmenin ortaya çıkmasıdır. Maalesef millet olarak böyle bir kötü yanımız var, köy hayatında üretim zincirini oluşturan insanlara, şehirlerde pırıltılı bir tüketim çılgınlığı kurarak tepeden baktığımızı sandık ve onları “köylü” diyerek öteledik, sanki köylü bir hakaretmiş gibi! Bu çılgınlığı 2018 yılında dönemin Tarım Bakanı Bekir Pakdemirli şöyle ifade etmişti: “Paramız var ki ithal ediyoruz” . Böyle talihsiz bir açıklama olamaz… Parası olan birşey üretmez, parası olmayan fakirler(!) mi üretir?
Üretime Değil, Betona Gömülen Yatırımlar…
Bu yılın ocak ayından itibaren çiftçilerimizin, devletten 200 Milyar liranın üstünde alacağı olduğunu her fırsatta dile getiriyor muhalefet partileri… Devlet, bu ödemeyi yapmadığı gibi, yine tarım ve hayvancılık için kurulan Ziraat Bankası imkanlarını birtakım kuruluşlar veya kişiler için seferber etmekten geri durmuyor.
Bütün bunların üstüne dünya genelinde yaşanan bir pandemi süreci, beraberinde gelen ekonomik kriz ve bütün bunları takip eden orman yangınları, sel felaketleri, küresel iklim değişikliği maalesef ülkemizi bir tarım faciasına sürükledi.
Acilen üretime yönelmeli, şehirden köye göçleri teşvik etmeli ve gıda üretiminin ana çekirdeği olan köy yaşamını tekrar onurlandırmalıyız.
Aksi halde Türkiye Cumhuriyeti’nde, Çiftçilik Günü’nü kutlayacak bir çiftçi ne yazık ki bulamayacağız…
Barış ŞENTÜRK
